portal informacyjny dla pacjentów i specjalistów
portal informacyjny dla pacjentów i specjalistów
Zarząd Europejskiego Towarzystwa Traumy i Dysocjacji (ESTD) opracowuje obecnie system akredytacji szkoleń, egzaminowania i przyznawania certyfikatów w zakresie diagnozy oraz terapii zaburzeń związanych z traumą. Kiedy tylko te wytyczne będą już gotowe, wdrożymy ten system w Polsce, umożliwiając absolwentom szkoleń dotyczących diagnozy, współorganizowanych przez „Trauma i Dysocjacja” ubieganie się o certyfikat. Szczegóły już wkrótce.
Zachęcamy do zostania członkiem ESTD! Europejskie Towarzystwo Traumy i Dysocjacji (European Society for Trauma and Dissociation, ESTD) powstało w 2006 roku w związku z rosnącą świadomością odrębności stanowiska klinicystów i badaczy w Europie w odniesieniu do zjawiska dysocjacji i zaburzeń dysocjacyjnych. Związane jest to ze sformułowaniem teorii strukturalnej dysocjacji, czerpiącej obficie z tradycji Pierre’a Janeta, francuskiego lekarza, który był rówieśnikiem Zygmunta Freuda i stworzył rozbudowany system wiedzy tłumaczący zaburzenia związane z traumą.
ESTD prężnie działa w wielu krajach Europy, ma też członków w krajach pozaeuropejskich. Istotnym wydarzeniem jest konferencja Towarzystwa odbywająca się co dwa lata. Najbliższa będzie miała miejsce w październiku 2019 roku w Rzymie. Ponadto organizowanych jest więcej lokalnych wydarzeń konferencyjnych i szkoleniowych we współpracy z ESTD.
ESTD w ostatnich latach rozszerzyło swoją działalność o wydawanie swojego e-czasopisma European Journal of Trauma & Dissociation” w języku angielskim oraz francuskim.
„Trauma i Dysocjacja” ściśle współpracuje z ESTD podzielając główne założenia teoretyczne tego Towarzystwa. Dlatego większość wydarzeń organizowanych bezpośrednio przez zespół „Trauma i dysocjacja” oferuje zniżki dla członków ESTD, co daje wymierne korzyści z członkostwa. W kolejnych miesiącach takich wydarzeń będzie kilka. Członkowie z Europy Wschodniej mają uprzywilejowaną pozycję, gdyż składka roczna wynosi jedynie 15 €, a w przypadku opcjonalnej subskrypcji czasopisma 50€.
Członkiem można zostać poprzez zadeklarowanie chęci członkostwa i opłacenie składki bezpośrednio na stronie ESTD: https://www.estd.org/user/join
Jedną z najpopularniejszych skal przesiewowych do badania objawów dysocjacyjnych jest Skala Doświadczeń Dysocjacyjnych (Dissociative Experiences Scale), stworzona w latach ’80 XX wieku. Korzystając z niego należy mieć na uwadze kilka kwestii.
Po pierwsze skala ta oparta jest ona na założeniu kontinuum objawów dysocjacyjnych (tzn. objawy dysocjacyjne występują w populacji osób zdrowych oraz z zaburzeniami, a różnią się jedynie nasileniem), co pozostaje kwestią pewnego sporu pomiędzy klinicystami europejskimi i amerykańskimi. Tradycja europejska zakłada że objawy występujące u osób z zaburzeniami dysocjacyjnymi mają inną jakość niż te, które zdarzają się u osób zdrowych i że różnica nie jest tylko w nasileniu lub częstości. Na fali dyskusji nad tą kwestią wybrano te pozycje skali DES, które są najsilniej związane z patologiczną dysocjacją i stworzono z nich skróconą skalą obejmującą 8 pytań i nazwano DES-Taxon (DES-T). Ta wersja skali ma specyficzność i czułość zbliżoną do pełnej skali.
Po drugie, jest to skala, która bada jedynie tzw. objawy psychoformiczne czyli wiązane ze zjawiskami psychicznymi. Autorzy holenderscy pod koniec lat ’90 XX wieku podnosili znaczenie objawów dysocjacji somatoformicznej jako silnie związanej z zaburzeniami pourazowymi i bardziej dla nich specyficznej. Wyrazem tej linii myślenia jest kwestionariusz SDQ-20, który dostępny jest w wersji polskiej i uzyskał walidację w polskiej populacji. Więcej na ten temat TUTAJ.
Po trzecie, oryginalny system odpowiedzi nie był zbyt precyzyjny, gdyż prosił o określenie w jakim stopniu (w zakresie 0-100%) dane doświadczenie odnosi się do danej osoby, co mogło odnosić się zarówno do częstości, jak i nasilenia. Suma tak ustalonych procentów podzielona przez liczbę pytań (28) dawała wartość liczbową, a punkt odcięcia dla klinicznego nasilenia objawów dysocjacyjnych ustalono na 24. W późniejszym czasie pojawiły się warianty stosujące bardziej precyzjne odpowiedzi na pytania, odnoszące się do częstotliwości i wersja ta została nazwana DES-Revised (DES-R). Mimo, że autorki nie opublikowały ostatecznie tej wersji, to została ona przyjęta w polskiej wersji skali (DES-R PL).
Polska wersja, dostępna w formacie pdf w STREFIE PROFESJONALISTY na www.traumauidysocjacja.pl , a w formacie elektronicznym w serwisie e-psyche.eu posługuje się więc systemem odpowiedzi punktującym częstotliwość danego objawu od „a) nigdy” (=0 punktów) do „h) raz dziennie i częściej” (=7 punktów). Wynik jest sumą tak obliczonych punktów. Punkt odcięcia dla klinicznego nasilenia objawów to >71 punktów. W podobny sposób oblicza się wyniki w polskiej wersji skali DES-R Taxon, a punktem odcięcia jest wynik >16 punktów.
Mimo dobrych właściwości psychometrycznych wydaje się, że istotnym elementem korzystania z DES-R jest jakościowe omówienie pytań, w których pacjent zadeklarował istotną częstość danego doświadczenia. Polega to na poproszeniu o podanie przykładu danej sytuacji, jej okoliczności i szczegółów doświadczenia, co pozwoli mieć wyobrażenie, że charakter tego doświadczenia faktycznie przynależy do patologicznej dysocjacji.
Skala DES-R została przebadana w populacji polskiej, a artykuł na ten temat jest obecnie w druku i wkrótce będzie dostępny dla zainteresowanych.
EMDR jest terapią, która już wcześniej pojawiała się na blogu traumaidysocjacja.pl. Tym razem pojawi się nie tylko wirtualnie, gdyż w maju 2019 roku po raz pierwszy na Ślasku będzie mozliwośc wzięcia udziału w szkoleniu w tej metodzie. Poprowadzi je Anabel Gonzalez, psychiatra i psychoterapeuta mająca ponad 20-letnie doświadczenie w stosowaniu tej metody i obszerny dorobek naukowy . Jest autorką i współautorką kilku książek na temat zaburzeń dysocjacyjnych, traumy złożonej i metody EMDR w róznych sytuacj klinicznych. Więcej informacji na jej temat można znaleźć pod adresem www.anabelgonzalez.es.
Wielu terapeutów doświadcza bezradności wobec objawów związanych z doświadczeniami urazowymi, w szczególności objawów ponownego przeżywania (intruzywne wspomneinia, flashback’i). Metoda EMDR jest narzędziem pozwalającym przynieść wyraźną poprawę w zakresie takich objawów. Niektórzy klinicyści uważają że NIE zastosowanie EMDR w przypadku objawów PTSD jest błędem w sztuce i niepotrzebnym przedłużaniem leczenia.
Zapraszamy więc wszystkich, którzy chcieliby poszerzyć swój warsztat pracy o takie narzędzie. Szkolenie jest akredytowane przez Europejskie oraz Polskie Towarzystwo Terapii EMDR. Pełna informacja i zapisy TUTAJ.
Po raz kolejny w Katowicach i po raz pierwszy z tłumaczeniem! Wszyscy, dla których do tej pory w uczestnictwie w warsztacie Suzette Boon przeszkodą była bariera językowa, będę mieli szansę na skorzystanie z wiedzy i doświadczenia tej wybitnej klinicystki. Wskazane jest by uczestnicy warsztatu mieli znajomość podstaw rozpoznawania zaburzeń dysocjacyjnych oraz teorii strukturalnej dysocjacji.
Wczesna i przewlekła trauma, taka jak: nadużycie fizyczne, nadużycie emocjonalne, wykorzystanie seksualne, a także doświadczenia wojny i przemocy w społeczeństwie, może skutkować poważnymi zaburzeniami psychiatrycznymi u dorosłych. Do takich złożonych zaburzeń pourazowych można zaliczyć: Complex PTSD, dysocjacyjne zaburzenie tożsamości (DID) i inne określone zaburzenia dysocjacyjne (OSDD). Klinicyści uważają fazowy model leczenia za dający najlepsze efekty w przypadku tego typu zaburzeń.
Fazowy model leczenia obejmuje trzy fazy: 1. stabilizacja i redukcja objawów, 2. leczenie wspomnień urazowych, 3. integracja i rehabilitacja. W pierwszej fazie leczenia kładzie się nacisk na budowanie bezpiecznej relacji i regulację pobudzenia, gdyż wielu z tych pacjentów jest nastawionych fobicznie terapii i do terapeutów. Pacjenci muszą nauczyć się radzić sobie z intensywnymi emocjami i rozwijać podstawowe umiejętności dbania o siebie, co przekłada się na lepsze radzenie sobie w codziennym życiu. Stworzenie sojuszu terapeutycznego z pacjentami z traumą złożoną może być poważnym wyzwaniem, szczególnie kiedy towarzyszą im poważne zaburzenia osobowości lub zaburzenia dysocjacyjne. Stabilizacja jest więc absolutnie koniecznym warunkiem, zanim nastąpi przejście do drugiej fazy leczenia – terapii traumatycznych wspomnień.
W czasie dwudniowego warsztatu omówione zostaną zasady fazowego leczenia, ze szczególnym naciskiem na fazę pierwszą. W szczególności postaramy się znaleźć odpowiedzi na pytania: Kiedy i jak pracować z dysocjacyjnymi częściami osobowości? Jak nawiązać sojusz terapeutyczny z agresywnymi i prześladowczymi częściami? Które techniki stabilizacji są najbardziej pomocne? Jakie są najczęstsze pułapki w procesie leczenie? Jak określić, czy pacjent jest wystarczająco stabilny, aby móc podjąć pracę nad doświadczeniami urazowymi? Jak pomóc gorzej funkcjonującym pacjentom, którzy nie mają wystarczających zasobów do pracy nad traumą?
Warsztat będzie realizowany poprzez prezentację, opisy przypadków oraz odgrywanie scen z pacjentami. Będzie tłumaczony na język polski. Szkolenie adresowane jest do psychologów, psychiatrów i terapeutów. Wskazane jest, żeby zgłaszający się psycholodzy i psychiatrzy mieli pewne doświadczenie terapeutyczne, choć nie jest to warunkiem udziału w szkoleniu.
Pełna informacja i zapisy TUTAJ.