EMDR w leczeniu traumy

EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) jest metodą terapeutyczną rozwiniętą przez Francine Shapiro w 1987 roku i rozwijaną intensywnie w kolejnych latach. Opiera się na założeniu, że nieprawidłowo przechowywane wspomnienia stanowią podstawę do rozwoju psychopatologii. Przetworzenie tych wspomnień (AIP, Adaptive Information Processing), pozwala na zintegrowanie ich z istniejącymi sieciami pamięci i na rozwijanie się bardziej adaptacyjnych sposobów myślenia, przeżywania oraz działania. Mechanizm działania i terapeutyczne znaczenie ruchów gałek ocznych nie został jednak do tej pory potwierdzony naukowo (nadal na ten temat toczy się dyskusja).

EMDR to terapia wykorzystująca stymulację obu półkul mózgowych (BLS, bilateral stimmulation) za pomocą ruchu gałek ocznych albo odpowiednich bodźców dotykowych lub dźwiękowych. Stosowano ją głównie do leczenia traumy, chociaż rośnie ilość doświadczeń w wykorzystywaniu tej metody także w innych zaburzeniach, np. w psychozie lub zaburzeniach osobowości.  Niektórzy klinicyści wskazują jednak na konieczność zachowania ostrożności w stosowaniu tej metody – szczególnie w przypadku osób z ukrytymi (niezdiagnozowanymi) zaburzeniami dysocjacyjnymi, u których przedwczesna reaktywacja przytłaczających doświadczeń traumatycznych, bez odpowiedniego przygotowania pacjenta i uzyskania przez niego stabilizacji, może skutkować nagłym pogorszeniem stanu zdrowia. 

Więcej informacji: EMDR

W Polsce funkcjonuje Polskie Towarzystwo Terapii EMDR, które dokonuje akredytacji szkoleń w tej metodzie zgodnie z wytycznymi Towarzystwa Europejskiego.